آثار به جامانده، خبر از نشانههایی از
کوهنوردی پیشرفته در ایران در پایان قرن پنجم هجری (دوران سلجوقیان و اسماعیلیان) دارد. در کتاب «خداوند الموت» چنین آمده است: کوهپیمایان بعد از گردش اطراف کوه گفتند اگر بالای این کوه کسی نباشد و سنگ بر سرمان نبارد ما میتوانیم از دامنه جنوبی بالا برویم و خود را به قله برسانیم و هنگام بالا رفتن، طنابی با خود میبریم که وسیلهٔ ارتباط ما با پایین کوه باشد و بوسیلهٔ آن طناب میتوانیم چیزهای ضروری را برای نصب یک چرخ بالا ببریم و بعد از اینکه چرخ نصب شد، میتوان از زمین چیزهایی دیگر را بالا برد تا اینکه چندین چرخ بالای کوه نصب گردد و از آن پس بین پای کوه و قله آن، رابطهٔ بیشتری برقرار خواهد گردید و میتوان سربازان را بوسیلهٔ چرخ بالا کشید. کوهپیمایان گفتند ما با خود میلههای آهنی چون پله میبریم و آنها را در دامنهٔ کوه نصب مینماییم و صعود میکنیم تا اینکه به قله ٔ کوه برسیم.
ادامه مطلب ...
چهارشنبه 17 اردیبهشت 1393 ساعت 12:55