تاریخچه کوهنوردی و اولین صعودهای بشر

آثار به جامانده، خبر از نشانه‌هایی از کوهنوردی پیشرفته در ایران در پایان قرن پنجم هجری (دوران سلجوقیان و اسماعیلیان) دارد. در کتاب «خداوند الموت» چنین آمده‌ است: کوه‌پیمایان بعد از گردش اطراف کوه گفتند اگر بالای این کوه کسی نباشد و سنگ بر سرمان نبارد ما می‌توانیم از دامنه جنوبی بالا برویم و خود را به قله برسانیم و هنگام بالا رفتن، طنابی با خود می‌بریم که وسیلهٔ ارتباط ما با پایین کوه باشد و بوسیلهٔ آن طناب می‌توانیم چیزهای ضروری را برای نصب یک چرخ بالا ببریم و بعد از اینکه چرخ نصب شد، می‌توان از زمین چیزهایی دیگر را بالا برد تا اینکه چندین چرخ بالای کوه نصب گردد و از آن پس بین پای کوه و قله آن، رابطهٔ بیش‌تری برقرار خواهد گردید و می‌توان سربازان را بوسیلهٔ چرخ بالا کشید. کوه‌پیمایان گفتند ما با خود میله‌های آهنی چون پله می‌بریم و آن‌ها را در دامنهٔ کوه نصب می‌نماییم و صعود می‌کنیم تا اینکه به قله ٔ کوه برسیم.
  
اتزی مرد یخی 5300 سال پیش 3000 متر در کوه‌های آلپ بالا رفته بود. بقایای او در این ارتفاع یافت شده است.

در تاریخ سنتی ایران آمده است که آرش کمانگیر از قله کوه دماوند بالا رفت تا با پرتاب تیر، مرز ایران و توران را مشخص سازد.

برطبق تاریخ علم جورج سارتون، نخستین کوهنوردی ثبت شده در تاریخ مربوط به صعود سرداران ایرانی آرتاخه و بوبراندا بر فراز کوه آتوس در زمان خشایارشا، جهت ثبت نقشه برداری برای ساخت دالانه یا کانال آبی است که کشتی‌های نیروی دریایی ایران از آن گذر کنند.

پادشاه رومی هادریان کوه اتنا (3350 متر) را بالا رفت تا طلوع خورشید را ببیند.

پیتر سوم در قرن سیزدهم از کوه کانیگو در پیرنه صعود کرد.

کوه اورست (8848 متر) برای اولین بار در 29 می سال 1953 توسط ادموند هیلاری و تنسینگ نورگی از سمت جنوبی آن در نپال فتح گردید.